Medische zorg

De hulphonden dragen een hesje of tuigje met daarop de naam van de hondenschool waarvan ze afkomstig zijn. Daarnaast beschikt de begeleider over een pasje met daarop de benodigde gegevens.

Mensen met een hulphond krijgen wel vaker deze vraag. Als je deze oprecht en vriendelijk stelt, krijg je doorgaans een net antwoord terug. Houd er rekening mee dat mensen het niet prettig vinden om te moeten bewijzen dat je een beperking hebt en dat de hond dus noodzakelijk is. Wees je bewust dat er ook niet-zichtbare aandoeningen zijn zoals autisme en PTSS.

Indien een hond geen officiële hulphond is, mag deze geweigerd worden. De keuze is aan de ondernemer of instelling zelf om de hond toe te laten of niet.

Onderzoek naar de hygiëne van hulphonden heeft uitgewezen dat deze niet minder hygiënisch zijn dan de schoenzolen van hun begeleiders. Bovendien zijn hulphonden professioneel getraind; zij kunnen zich beheersen in de buurt van eten.

Nee, je mag hulphonden toelaten in het zitgedeelte van een horecagelegenheid met een open keuken en in bijvoorbeeld supermarkten met een bakkerij- of slagersafdeling. De hulphonden mogen niet los rondlopen en je moet voorkomen dat ze in de bereidingsruimten komen.

Iemand met een hulphond heeft net zoveel rechten als iemand zonder hulphond. Mocht een dergelijke situatie zich voordoen, zoek dan naar de beste oplossing. Zorg er bijvoorbeeld voor dat mensen niet te dicht bij de hond zitten.

De Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte (Wgbh/cz) bepaalt dat het weigeren van een assistentiehond gelijk staat aan het weigeren van de persoon die een hulphond gebruikt. Formeel is het weigeren van een assistentiehond discriminatie op grond van handicap.

In principe is het niet de bedoeling om een hulphond te aaien. Mocht je dit toch willen of komt de hond enthousiast naar je toe, vraag dan altijd eerst akkoord aan zijn baasje/begeleider.

Als iemand bang is, probeer dan zo te handelen dat alle partijen naar tevredenheid geholpen worden en niemand gediscrimineerd wordt. Het kan daarbij helpen om uit te leggen dat hulphonden professioneel getraind zijn en zich rustig en voorspelbaar gedragen. Een hulphond zal niet voor problemen zorgen.

Een hulphond geeft mensen met een zichtbare of onzichtbare beperking meer vrijheid om zelfstandiger door het leven te gaan. Door een slechtziende langs obstakels te geleiden, of door spullen aan te geven en deurtjes te openen voor iemand in een rolstoel. Maar ook door mensen op een speciale manier steun te geven, die anders de deur niet uit zouden kunnen. De “Wet gelijke behandeling op grond van handicap of chronische ziekte” (Wgbh/cz) bepaalt dat het weigeren van een hulphond gelijk staat aan het weigeren van de persoon die een hulphond gebruikt. Formeel is het weigeren van een hulphond discriminatie op grond van handicap.

In de wet wordt de term assistentiehond gebruikt als overkoepelende term om alle verschillende typen aan te duiden. Een hulphond heeft dezelfde betekenis maar wordt meer in spreektaal gebruikt.

Bij weigering, en dus overtreding van de wet, zijn er niet direct consequenties. In het buitenland is dat beter geregeld. Zo riskeert een horecazaak of winkel in België een boete wanneer een personeelslid een hulphond weigert. In Nederland is dit nog niet zo officieel vastgesteld. Iemand die geweigerd wordt kan naar het College van de Rechten van de Mens stappen. Een oordeel van het College heeft alleen geen rechtsgevolg. Na een oordeel van het College kan je nog naar de rechter stappen voor een eventuele schadevergoeding. In dat geval kan de ondernemer dus een boete riskeren.

Op basis van artikel 2 van de Wet gelijke behandeling op grond van handicap/chronische ziekte (WGBh/cz) is het toelaten van assistentiehonden, tenzij dit een onevenredige belasting vormt voor de organisatie. Bijvoorbeeld als de aanpassing veel geld of inzet vraagt. Of de aanpassing is onveilig en niet uit te voeren. De ondernemer moet dit aantoonbaar kunnen maken.